Note: เหตุเกิดเพราะ...
เพราะเมื่อวานอ่านมังงะเรื่องนึง แล้วประกอบกับกิ๊ฟอันนี้ของพี่ฮุน
ก็เลยถือกำเนิดฟิคจูปาจุ้บ
ใสใสไม่ปนเปื้อน >.< แท็กฟิค #จปจฮุนฮาน นะคะ ไม่มีภาคต่อ ม้วนเดียวจบ
มันกามเกินจะต่ออีกภาคน่ะ 555555
Chupa Chups
เซฮุนไม่ชอบกินของหวาน
แต่เซฮุนติดลูกอม...
โดยเฉพาะจูปาจุ้บแบบนี้...
เสียงออดภายในโรงเรียนดังขึ้นพร้อมกับเสียงความวุ่นวายที่ตามมาหลังเวลาโรงเรียนเลิก
นักเรียนต่างพากันเก็บข้าวของทยอยเดินออกจากห้องเรียนมุ่งหน้าไปยังประตูใหญ่ ซึ่งก็ไม่ต่างกับกลุ่มนักเรียนชายหลังห้องที่เพิ่งจะฟื้นคืนจากนิทรา
ต่างคนต่างขยับบิดขี้เกียจก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเตรียมเดินออกไปบ้าง
“เอาป่ะ?”
ถึงแม้จะยังอยู่ในเขตโรงเรียนแต่คิมจงอินก็ไม่คิดจะสนใจ
ซองพลาสติกสี่เหลี่ยมถูกเคาะลงกับฝ่ามือก่อนที่มวนบุหรี่สีขาวจะเลื่อนออกมา
เจ้าของซองบุหรี่ยื่นไปให้เพื่อนตัวสูงที่เพิ่งลุกขึ้นยืนก่อนจะได้รับการส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ
ซึ่งนั่นสร้างความตกใจให้กับเด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก “มึงไม่สูบ?”
“ไม่อ่ะ” ตอบกลับเบาๆ
ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบลูกอมจูปาจุ้บที่ถูกยัดใส่ไว้ในกระเป๋าด้วยฝีมือของใครบางคนขึ้น
มือเรียวขาวแกะเปลือกพลาสติกที่ห่อหุ้มลูกอมรสหวานไว้ออกก่อนจะส่งเข้าปาก
“แปลก” คิมจงอินว่า
“ปกติมึงไม่กินลูกอม”
“ก็ ‘เขา’ ขอไว้” ใช้สรรพนามบุคคลที่ 3 แต่มันกลับทำให้คนฟังอย่างจงอินเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าคนที่เพื่อนสนิทพูดถึงน่ะมันคือใครกัน
เลยทำให้อดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวเพื่อนตัวขาวไปสักที
“ก็เลยจะเปลี่ยนตัวเองเป็นเด็กดีเอาใจเขาว่างั้น”
คิมจงอินได้แต่หัวเราะขำกับสายตามองแรงของเพื่อนสนิท
ก็แต่ไหนแต่ไรโอเซฮุนน่ะเคยยอมทำแบบนี้ที่ไหน
หัวโจกของโรงเรียนอย่างพวกเขาทั้งสองคนน่ะทำมาหมดแล้วทั้งบุหรี่เหล้า
สีหญิงหรือยกพวกตีกับชาวบ้าน ทำมาตั้งแต่สมัยยังไม่ทันจะจบม.ต้นเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งการที่มีพ่อแม่เป็นนักการเมืองใหญ่โตจนไม่มีอาจารย์หรือตำรวจคนไหนกล้าเอาเรื่องพวกเขายิ่งทำให้ได้ใจกันไปใหญ่
แต่ดูเหมือนเพื่อนเขาจะเจอคนที่คอยห้ามปรามได้แล้วสินะ
ดูจากการที่เลือกอมลูกอมแทนที่จะสูบบุหรี่แบบตามปกติ
เมื่อกี้จงอินก็ไม่ได้คิดจะสอดหรอกนะ
แต่พอมองไปในกระเป๋าเห็นลูกอมพร้อมหมากฝรั่งเยอะแยะ
เขาของมันคงเตรียมไว้ให้เพื่อทดแทนการสูบบุหรี่สินะ
“แล้วเรื่องที่จะไปเคลียร์กับไอ้ยองแจอ่ะ
มึงเอาไง?” แน่นอนว่าการตั้งตนเป็นหัวโจกของโรงเรียนต้องย่อมมีคนหมั่นหน้าเป็นเรื่องธรรมดา
การไปเคลียร์ในที่นี้ก็คงไม่ได้หมายความว่าไปคุยกันเฉยๆ
มันต้องมีเรื่องต่อยตีกันด้วยเป็นเรื่องปกติ
คนที่ถูกถามนิ่งไปสักพักก่อนจะดึงจูปาจุ้บออกจากปาก
“เคลียร์ได้ แต่กูต้องไม่มีแผล”
“หยั่งกะปกติมึงเคยได้แผลจากไอ้พวกกระจอกพวกนั้นงั้นอ่ะ”
จงอินไม่ได้พูดเกินความเป็นจริงเลยสักนิด ถึงแม้ภายนอกเซฮุนจะดูนิ่งๆ
ร่างกายที่ติดจะผอมบางไปนิดเมื่อเทียบกับผู้ชายในวัยเดียวกัน
แต่เชื่อคิมจงอินเถอะว่าไอ้เพื่อนตัวขาวตัวบางคนนี้อ่ะ หมัดเท้ามันหนักนักเชียว
ใครโดนเข้าไปไม่มีเลือดอาบก็หยอดน้ำข้าวต้มกันไปทาง
“งั้นไปเลย จะได้เคลียร์จบๆ มึงต้องไปรับเขาด้วยหนิ”
“อือ ก่อนห้าโมงครึ่ง”
“งั้นป่ะ”
กลายเป็นภาพปกติสำหรับคนที่ทำงานในตึกนี้ไปเสียแล้ว
ที่จะเห็นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายของโรงเรียนชื่อดังมานั่งรอที่ใต้ตึกเมื่อใกล้เวลาเลิกงานตอนห้าโมงครึ่ง
คนที่เดินสัญจรไปมาบริเวณนั้นต่างพากันจับจ้องและซุบซิบนินทากันไม่ขาดสาย
แน่ล่ะว่าการที่มีเด็กนักเรียนหน้าตาดีที่เรียกได้ว่าสามารถเป็นดารานักร้องได้ง่ายๆมานั่งแกร่วรอที่ใต้ตึกทุกๆวันแบบนี้มันต้องกลายเป็นจุดสนใจของคนทั่วไป
แต่เจ้าตัวก็เหมือนไม่ได้ใส่ใจสายตาและเสียงซุบซิบที่ดังให้ได้ยิน
เด็กนักเรียนคนนั้นทำเพียงแค่ใส่หูฟัง
นั่งอมจูปาจุ้บแล้วเล่นเกมในมือถือไปตามเรื่องราว
จนกระทั่งรองเท้าคัทชูคู่ที่คุ้นตาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า
คนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมถึงได้เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าหล่อคมที่ติดจะเฉยชาตามแบบฉบับของเจ้าตัวค่อยๆเผยรอยยิ้ม
จนทำเอาพนักงานต้อนรับที่ใต้ตึกถึงกับแอบเผลอกรี๊ดกับตัวเองเบาๆ
“มารอนานรึยัง?”
“สักพักเอง”
เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าโน้ตบุ๊คของอีกคนมาถือไว้ในขณะที่มืออีกข้างก็กระชับกระเป๋าเป้สะพายหลังของตัวเองเช่นกัน
เซฮุนผุดลุกขึ้นยืนเคียงข้างอีกคน
ระดับส่วนสูงที่ต่างกันมากพอสมควรทำให้อีกคนดูตัวเล็กไปโดยปริยาย
“พี่ถือเองได้หน่า”
คนที่มาใหม่เอ่ยบอกเบาๆพลางเอื้อมมือไปดึงกระเป๋าคอมพิวเตอร์ของตัวเองกลับมาเมื่อเห็นว่าหลายคนเริ่มจับจ้องมาที่พวกเขาสองคน
แน่ล่ะ การที่พนักงานหนุ่มออฟฟิศตัวเล็กๆหน้าจืดๆ
แถมแต่งตัวถูกระเบียบทุกประการแบบนี้มีเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่ติดจะดูแบดบอยนิดๆเพราะการแต่งตัวด้วยเครื่องแบบนักเรียนที่ไม่เรียบร้อยมานั่งคอยจนเลิกงานแถมถือกระเป๋าให้แบบนี้มันใช่เรื่องธรรมดาซะที่ไหนกัน
แต่คนตัวสูงกว่าก็ไม่ได้ใส่ใจ จูปาจุ้บในปากถูกดึงออกก่อนจะพูดออกมา
“ผมถือให้อ่ะดีแล้ว
กระเป๋าพี่น่ะหนักจะตาย”
“เซ... / อ่าว จะกลับแล้วเหรอลู่หาน?”
ยังไม่ทันที่เจ้าของกระเป๋าจะได้ประท้วงอะไรออกมา
เสียงเรียกที่ดังมาจากข้างหลังทำให้เจ้าของชื่อและอีกคนที่ยืนเคียงข้างต้องหันหลังกลับไปมอง
ลู่หานก้มศีรษะทักทายผู้มาใหม่ก่อนจะดึงแขนเสื้อของเด็กตัวโตข้างๆให้ก้มลงทำความเคารพเหมือนกัน
ถึงแม้จะไม่เต็มใจนักแต่ศีรษะที่ถูกปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำสนิทนั้นก็ยอมก้มลงแต่โดยดี
“ครับ
คุณอี้ฟานมีอะไรอีกรึเปล่าครับ?”
ได้ยินชื่อเรียกของอีกคนแล้วเซฮุนก็กระตุกยิ้มพราย คนตัวสูงที่มาใหม่นี่คงจะเป็นเจ้านายของลู่หานสิท่า
เขาเคยได้ยินอีกคนพูดถึงอยู่บ้างแต่ก็ไม่เคยเจอตัวเป็นๆสักที
แปลกใจเหมือนกันที่นายของลู่หานยังดูไม่ได้แก่มากเท่าไหร่นัก
แถมยังหน้าตาดีมากๆเสียด้วย
แต่อะไรบางอย่างในตัวของอีกคนทำให้เซฮุนต้องหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
แน่นอนว่าผีย่อมเห็นผี และคนที่คิดจะเคลม ‘แฟน’ ของเขา มีเหรอที่เซฮุนจะไม่รู้สึก
“เปล่าหรอก
ตอนแรกก็แค่ว่าจะชวนนายไปกินข้าวเย็นด้วยกันน่ะ” ดวงตากวางคู่สวยที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตากรอบสีดำเลนส์หนานั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ
ลู่หานหันใบหน้าไปมองคนข้างกายด้วยความหวั่นใจนิดๆก่อนจะรีบปฏิเสธ
“ไม่ดีกว่าครับ
ขอบคุณคุณอี้ฟานมากนะครับ แต่ว่าผมคงต้องรีบกลับ”
“อ่อ ใช่สิ”
ดวงตาคมกริบปราดมองเด็กหนุ่มที่ยืนเคียงข้างกับลูกน้องของตน “น้องชายนายเหรอ?”
“เอ่อ...ครับ / แฟน”
สองเสียงตอบออกมาพร้อมกันแต่ใจความไปคนละทิศคนละทาง
ลู่หานถลึงตาใส่เด็กตัวโตข้างกายก่อนจะต้องอุทานอย่างตกใจเมื่ออีกคนถือวิสาสะยกมือขึ้นมาโอบไหล่เขาไว้แล้วดึงให้เข้าไปใกล้ราวกับจะแสดงความเป็นเจ้าของ
เซฮุนกระตุกยิ้มมุมปากทั้งๆที่อมจูปาจุ้บไว้ข้างในเมื่อเห็นท่าทีไม่ค่อยพอใจของอีกฝ่ายที่เริ่มแสดงออกมา
“เซฮุน… เอ่อ คือไม่ใช่นะครับ”
เสียงแรกหันไปเอ็ดอีกคน ก่อนจะหันไปละลั่กละล่ำอธิบายให้ผู้เป็นนายได้ฟัง
ใครจะไปกล้าบอกคนอื่นกันเล่าว่าลู่หาน พนักงานออฟฟิศระดับล่าง
หน้าตาจืดๆแต่งตัวเชยๆจะมีแฟนเด็กที่หน้าตาดีขนาดนี้ได้ยังไงกัน
แถมอายุของเราสองคนก็ห่างกันเกินครึ่งรอบด้วยซ้ำ
บอกใครไปคงมีแต่คนหัวเราะเยาะเป็นแน่ล่ะ
“เอาล่ะๆ มันเรื่องของนายนี่นะ
กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวคนเยอะ”
อี้ฟานเลือกที่จะไม่ถามไถ่อะไรต่อเพราะดูเอาจากสายตาของเด็กผิวขาวนี่คงจะหวงคนตัวเล็กอยู่พอสมควร
ลู่หานก้มศีรษะให้อีกคนเป็นเชิงบอกลาก่อนจะลากแขนเสื้อนักเรียนให้เด็กตัวโตเดินตามออกไป
เดินออกไปได้ไม่เท่าไหร่
เซฮุนก็วิ่งกลับมาก่อนจะดึงลูกอมออกแล้วบอกกับคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมว่า
“ลู่หานอ่ะไม่ใช่แฟน”
“...”
“แต่เป็นเมีย จบนะ”
ตลอดทางกลับบ้านของคนสองคนต่างไซส์ต่างวัยกลับเต็มไปด้วยความเงียบไม่เหมือนวันอื่นๆ
คนตัวเล็กกว่าได้แต่มองมือตัวเองที่ถูกอีกคนดึงไปจับกุมไว้ตั้งแต่ออกจากบริษัทจนใกล้จะถึงบ้านแล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยออก
แต่ถึงจะเดินจับมือกันมาตลอดทาง ฝ่ายเด็กตัวสูงก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ
จนกระทั่ง
“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบ”
“หือ?” จู่ๆก็เปิดปากพูดออกมาทำเอาคนที่เดินก้มหน้าก้มตาอยู่สะดุ้งเฮือกใหญ่
ตาคู่สวยเหลือบขึ้นมองอีกคนด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่กำลังพูดอยู่
“นายหมายถึงอะไร?”
“หมอนั่น... มันชอบพี่
พี่ไม่รู้เหรอ?” เซฮุนล่ะอยากจะบ้าตายเมื่อได้รับการส่ายหน้าปฏิเสธกลับมาจากอีกคน
ดูเอาเถอะว่าคนรักของเขาน่ะซื่อขนาดไหนถึงได้ไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
สายตาที่แทบจะกลืนกินร่างของอีกคนเขาไปของไอ้หมอนั่นน่ะทำให้เซฮุนเลือดร้อนได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตาเลยทีเดียว
“ถ้าเป็นคนอื่น
ผมอัดเละไปแล้วนะบอกไว้ก่อนเลย”
ถึงแม้อีกคนจะเอ่ยขอห้ามไว้เรื่องการใช้ความรุนแรงแต่เซฮุนก็อดไม่ได้จริงๆ
ลองเป็นคนอื่นมามองลู่หานของเขาแบบนั้นสิ มีได้ตายกันไปข้าง
แต่กับหมอนั่นที่เป็นถึงเจ้านายของคนรัก โมโหให้ตายยังไงก็แตะไม่ได้อยู่ดี
“เซฮุน”
เสียงหวานกดต่ำลงอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
ลู่หานไม่ชอบเลยเวลาที่เด็กตัวโตทำท่าทางอันธพาลแบบนี้ ตาหวานเชยมองอีกคนก่อนจะต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่องรอยแปลกๆที่บริเวณสันกรามแหลมได้รูปสวยนั้น
มองไกลๆอาจจะเห็นไม่ชัดเท่าไหร่นัก แต่กับเขาที่ยืนอยู่ใกล้ชิดขนาดนี้
รอยสีแดงอมม่วงจางๆที่ตรงนั้นก็บอกได้ดีว่าอีกคนไปทำอะไรมาก่อนจะมารับเขากลับบ้าน
“ไปมีเรื่องมาเหรอ?”
เวรล่ะ ไอ้ยองแจนะไอ้ยองแจ
บอกแล้วว่าอย่าแตะหน้ากู!
“เปล่าสักหน่อย”
แก้ตัวไปก่อนถึงแม้จะรู้ดีว่ายังไงก็ต้องโดนจับได้ในตอนหลังอยู่ดี
และก็ไม่เกินคาดเมื่อลู่หานใช้มือกดไปตรงช่วงท้องของอีกคนและได้รับการนิ่วหน้าตอบกลับมา
คนตัวเล็กกว่าพ่นลมหายใจออกจมูกอย่างไม่ค่อยพอใจนัก มือที่ถูกเกาะกุมไว้ตลอดการเดินทางก็ถูกสะบัดออกก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินนำลิ่วออกไป
เดือดร้อนอีกฝ่ายต้องรีบก้าวเดินตาม
“โอเคๆ
วันนี้ผมไปเคลียร์กับไอ้พวกยองแจมา แต่ผมไม่ได้อยากตีกับมันซักหน่อย
อยู่ๆมันก็รุมเลยอ่ะ”
เซฮุนไม่ได้โกหก
เขาไปเคลียร์มาก็จริงแต่บอกกับอีกฝ่ายอย่างชัดเจนว่าวันนี้เขาจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น
จะให้จงอินและลูกน้องเป็นฝ่ายจัดการ แต่ให้ตายเถอะ
ไอ้พวกนั้นไม่มีสมองหรือไม่ได้ฟังหรือยังไงไม่รู้ เฮละโลเข้ามาจนเขาต้องสู้
พยายามไม่ให้ได้แผลที่สุดแล้วแต่ก็ยังโดนมาหนึ่งหมัดพร้อมกับเตะหนักๆที่ท้องเข้าหนึ่งทีเนี่ยแหละ
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ทำเรื่องไปมากกว่านั้นนี่หน่า
“ลู่หาน... ผมไม่ได้ตั้งใจนะ”
“...”
“เสี่ยวลู่ ผมขอโทษ” ให้ตายเถอะ
เซฮุนไม่เคยคิดเลยว่าหัวโจกประจำโรงเรียนอย่างเขาต้องมาเดินตามง้อแฟนที่แก่กว่าครึ่งรอบต้อยๆแบบนี้เนี่ย
เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่แม้แต่จะใส่ใจ
สุดท้ายก็ต้องหยิบจูปาจุ้บอีกอันที่อยู่ในกระเป๋าออกมาแล้วยื่นไปให้ตรงหน้าเป็นเชิงง้องอน
“จูปาจุ้บมั้ยครับ ดีกันนะดีกัน”
“เซฮุนนะ... ตลอดเลย”
โกรธอยู่ได้ไม่นาน
พออีกคนเอาลูกอมที่ชอบมาง้อลู่หานก็หายโกรธเสียอย่างนั้น
แต่ที่หายโกรธไม่ใช่เพียงเพราะอีกคนเอาลูกอมมาง้อหรอก
แต่มันเป็นเพราะว่าลู่หานรู้ได้ว่าอีกคนก็ยังใส่ใจกับคำห้ามอีกข้อของเขาอยู่เหมือนกัน
ลู่หานไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ เรียกได้ว่าแพ้เลยด้วยซ้ำ
ฉะนั้นการสูบบุหรี่สำหรับโอเซฮุนกลายเป็นสิ่งต้องห้าม
แต่เพราะรู้ว่าการจะเลิกบุหรี่ไม่ใช่ว่าปุบปับจะเลิกได้เสียที่ไหน
ลู่หานเลยให้อีกคนพกลูกอมหมากฝรั่งและจูปาจุ้บไว้เพื่อเป็นการลดความอยากในบุหรี่แทน
“ห้ามไปมีเรื่องอีกรู้มั้ย
พี่ไม่ชอบเลยเวลานายไปมีเรื่องกับเด็กคนอื่น ถึงจะเก่งกว่าเด็กพวกนั้นก็เถอะ
แต่ยังไงก็เจ็บตัวกลับมาอยู่ดีนั่นแหละ” บ่นไปริมฝีปากเล็กก็ขยับยู่ไปตามจังหวะการพูด
จนคนมองอยู่อดใจไม่ไหว
ขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะกดจูบที่กลีบปากแดงที่เผยออ้าออกเตรียมจะส่งลูกอมเข้าปากนั้นแรงๆหนึ่งที
ใบหน้าหล่อผละออกมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนที่อึ้งไปเพราะโดขโมยจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
“บ่นเก่งจังเลยนะครับ
เมียใครก็ไม่รู้”
“เดี๋ยวเถอะ โอเซฮุน!!”
มันอาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อและดูเหมือนนิยายญี่ปุ่นตาหวานมากๆถ้าเกิดว่าลู่หานเล่าให้ใครฟังว่าพวกเขาสองคนโคจรมาเจอกันได้ยังไง
ลู่หานคือพนักงานออฟฟิศตำแหน่งธรรมดา ฐานะธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น
วันๆตื่นเช้าไปทำงาน พอเลิกงานก็กลับบ้านนอนกับเด็กที่วันๆเอาแต่ต่อยตีมีเรื่องกับชาวบ้านไปทั่ว
เหล้าก็กินบุหรี่ก็สูบแถมยังทำตัวเป็นเพลย์บอยมั่วสุมไปหมดอย่างเซฮุน
แต่อาจจะเป็นเพราะความบังเอิญก็ได้มั้งที่ทำให้พวกเขาสองคนได้เจอกันและกลายมาเป็นคนรักกันจนถึงทุกวันนี้
ก็ถ้าไม่ใช่ว่าวันนั้นเซฮุนถูกรุมหมาหมู่จากอริที่เคยโดนเขาเล่นไปเมื่อหลายวันก่อนเสียจนสะบักสะบอม
อีกฝั่งก็เล่นสกปรกด้วยการใช้อาวุธอย่างมีดแทงเข้าที่ท้องจนเลือดท่วมตัวไปหมด
เคราะห์ดีที่ลู่หานออกมามินิมาร์ทในช่วงตอนดึกและพบเห็นเข้าจึงได้ช่วยเหลือไว้ทันท่วงที
เซฮุนอาศัยอยู่ที่ห้องของลู่หานเพื่อพักฟื้นอยู่หลายวันด้วยเพราะเหตุผลไม่อยากให้เรื่องใหญ่โต
หลายวันที่อาศัยอยู่ด้วยกันทั้งๆที่ต่างฝ่ายต่างเป็นคนแปลกหน้า
น่าแปลกที่คำขอจากคนที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนอย่างลู่หานกลับมีอิทธิพลต่อเซฮุนเป็นอย่างมาก
‘นายน่ะ...
ไม่สูบบุหรี่แล้วก็ไม่มีเรื่องชกต่อยอีกได้รึเปล่า?’ คนที่นั่งใช้สำลีเช็ดล้างทำความสะอาดแผลที่เริ่มจะสมานตัวดีแล้วของอีกคนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
เด็กตัวโตกว่าได้แต่เลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินคำขอแบบนั้น
‘ทำไม?’
‘ไม่รู้สิ
ก็แค่ไม่อยากให้นายต้องเจ็บตัว แถมบุหรี่มันก็ไม่ดีต่อสุขภาพด้วยนี่น่า’ ลู่หานว่าไปตามจริง
ใครๆก็รู้ทั้งนั้นว่าบุหรี่มันไม่ดี
เขาก็แค่อยากจะเตือนๆไอ้เด็กม.ปลายตัวสูงตรงหน้านี้ด้วยความหวังดีก็เท่านั้นเอง
แต่อยู่ๆใบหน้าของคนที่นั่งเปลือยท่อนบนให้เขาทำแผลให้ก็ขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชิดกันก่อนจะเอ่ยถาม
‘เป็นห่วงผมเหรอ?’
‘อ...อืม’
ตอบรับในลำคอเบาๆก่อนจะต้องหลับตาลงเมื่อริมฝีปากเรียวบางของอีกคนเคลื่อนลงมาทาบทับที่ส่วนเดียวกัน
บดคลึงแผ่วเบาก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดูดกลืนอย่างร้อนแรง
ลู่หานไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ยินยอมให้อีกคนดันร่างลงกับที่นอนพร้อมกับเคล้นคลึงไปทั่วร่าง
ทำไมถึงได้ยินยอมให้อีกคนเคลื่อนกายขึ้นทาบทับและปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกาย
ทำไมถึงได้ยินยอมให้อีกคนแทรกซึมเข้ามาเป็นหนึ่งเดียวกันและพาไปถึงจุดสูงสุดของความต้องการ
ลู่หานไม่รู้เลยจริงๆว่าในตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่
แต่รู้ตัวอีกทีก็คือหลังจากคืนนั้นเด็กตัวโตนั้นก็ถือวิสาสะไปมาหาสู่เขาที่ห้องโดยไม่บอกกล่าวเลยสักนิดเดียว
และพยายามทำตามคำขอของเขาอย่างไม่อิดออดถึงแม้จะมีหลุดออกนอกทางไปบ้างก็เถอะ
“วันนี้จะค้างที่นี่ใช่มั้ย?”
เอ่ยถามเด็กตัวโตที่เคลื่อนตัวไปนอนที่โซฟาทันทีหลังจากที่จัดการมื้อเย็นกันเสร็จเรียบร้อย
ทุกสุดสัปดาห์เซฮุนมักจะมาค้างที่ห้องของเขาเสมอ
เจ้าเด็กนั่นไม่ค่อยชอบกลับบ้านเท่าไหร่นักด้วยเพราะที่บ้านเองก็ไม่มีคนอยู่นอกจากบรรดาแม่บ้าน
ทุกสุดสัปดาห์เซฮุนเลยพาตัวเองมาทิ้งอยู่ที่ห้องของลู่หานจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
“อือ”
ตอบรับเบาๆในลำคอเพราะเริ่มจะง่วงหลังจากกินข้าวเข้าไป
ลู่หานที่จัดการเก็บกวาดจานชามและห้องครัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ได้แต่หัวเราะเบาๆกับท่าทางยังไม่โตของคนตรงหน้า
ไหนใครว่าเป็นหัวโจกประจำโรงเรียน พอกินอิ่มเจอแอร์เย็นๆเข้าไป
ก็ตาปรือง่วงนอนเป็นเด็กอนุบาลเลยทีเดียวล่ะ
เจ้าของห้องขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะดีดหน้าผากอีกคนด้วยความหมั่นไส้
เซฮุนดันตัวเองลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอดไว้
ใบหน้าหล่อซบลงตรงหน้าท้องของอีกคน
หลับตาลงอย่างผ่อนคลายเมื่อมือเล็กๆนั้นเลื่อนขึ้นมาลูบผมให้แผ่วเบา
“ง่วงแล้วเหรอ?”
“นิดนึง ก็พี่ให้ผมกินยานี่”
เพราะสำรวจดูแล้วว่าอีกคนได้รอยช้ำที่ช่วงท้องมา
ลู่หานเลยบังคับให้เด็กตัวขาวกินยาแก้อักเสบและยาแก้ปวดเข้าไปดักไว้ก่อนที่แผลพวกนั้นจะออกอาการ
เซฮุนหลับตาสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของอีกคนเข้าปอด
รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้อยู่ใกล้กับอีกคน
“งั้นนอนไปก่อน
วันนี้พี่ต้องทำงานต่อนิดหน่อย”
“อืม...”
ผละหน้าออกมาจากหน้าท้องนุ่มที่ซบอยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับคนด้านบน
มือแกร่งที่โอบรอบเอวของอีกคนอยู่เลื่อนลงต่ำจากบั้นเอวลงไปยังก้อนเนื้อนุ่มด้านหลัง
ตีเบาๆให้อีกคนหน้าขึ้นสีก่อนจะเอ่ยบอก “อาบน้ำดีๆนะครับ”
ไอ้เด็กบ้าหนิ! ไม่คิดจะปล่อยให้เขาได้นอนดีๆสักคืนเลยใช่มั้ย
ลู่หานได้แต่เบ้ปากใส่อีกคนก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาปล่อยให้อีกคนได้นอนพักอยู่อย่างนั้น
มือเรียวคว้าผ้าเช็ดตัวพร้อมกับชุดนอนก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ร่างเล็กจัดการอาบน้ำและทำความสะอาดเรือนร่างทุกซอกทุกมุมตามที่อีกคนบอก
ถึงแม้จะเขินอายแต่ลู่หานก็ยอมรับว่าเขาเริ่มจะชินเสียแล้วเวลาที่อีกคนมาค้างที่ห้องและบอกเขาว่าให้อาบน้ำดีๆ
นั้นก็คือการที่อีกฝ่ายบอกให้เขาจัดการเตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับเซ็กส์ในค่ำคืนนี้
แต่ว่าถึงอีกฝ่ายไม่บอกลู่หานก็ต้องทำอยู่แล้วเพราะเขารู้ดีว่าการที่อีกคนเลือกจะมานอนค้างที่นี่มันหมายถึงอะไร
เขากับเซฮุนตกลงกันไว้ว่าเราจะเจอกันทุกวันแต่สำหรับเรื่องเซ็กส์นั้นจะเกิดขึ้นได้เฉพาะในช่วงสุดสัปดาห์เท่านั้น
ลู่หานไม่อยากจะบอกเลยว่าฮอร์โมนของเด็กนั่นมันพลุ่งพล่านและมันสร้างความเดือดร้อนให้เขามากแค่ไหน
ขืนยอมให้เด็กนั่นยุ่มย่ามได้ทุกวัน เขาคงไม่เหลือแรงไปทำงานแน่ๆ
และในเมื่อวันนี้คือคืนวันศุกร์
ยังไงเซฮุนก็คงไม่ปล่อยให้เขาได้นอนพักผ่อนสบายๆแน่ๆ
แต่การบอกให้เตรียมพร้อมขนาดนี้
ไม่ใช่ว่าเด็กนั่นจะเล่นอะไรแผลงๆกับเขาหรอกนะ
คิดแล้วก็ได้แต่หน้าร้อน
ร่างนวลเนียนขาวผ่องรีบจัดการอาบน้ำให้เสร็จเรียบร้อย
สวมใส่เสื้อยืดกับกางเกงวอร์มขายาวเนื้อนิ่มแบบที่ชอบก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน
และพบว่าเด็กหนุ่มที่ยึดพื้นที่บริเวณโซฟานั้นหลับสนิทไปแล้ว
ลู่หานเลยหันไปจัดการกางโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่มีติดไว้ในห้องก่อนจะหยิบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้คขึ้นมาแล้วทำงานที่ค้างคาไว้ของตนให้เสร็จ
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
ในที่สุดคนที่ผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยาก็ตื่นขึ้น
เซฮุนปรือตาขึ้นมาก่อนจะพบว่าคนตัวเล็กนั้นเปลี่ยนหน้าจอคอมจากการทำงานมาเป็นการนั่งดูหนังฟังเพลงเสียแล้ว
ตาคู่เรียวสวยเสหันไปมองนาฬิกาที่ข้างฝาผนังก่อนจะเห็นว่าใกล้เที่ยงคืนแล้ว
ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะเอาคางไปเกยไว้ที่ไหล่ของอีกคนจนเจ้าตัวสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ทำไมไม่ปลุกล่ะครับ?”
นี่เขาหลับไปนานขนาดไหนกันเนี่ยลู่หานถึงเคลียร์งานเสร็จและมีเวลามานั่งดูหนังแล้วเนี่ย
“ก็เห็นหลับสบายไง เลยไม่อยากปลุก”
“ไม่ใช่ว่ากะจะเนียนนะครับ”
“เปล่าสักหน่อย”
บ่นอุบอิบในลำคออย่างน่ารักจนคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังต้องกดจูบลงที่แก้มนิ่มอย่างเอ็นดู
แต่เพราะความหอมที่ติดผิวกายของอีกคนนั้นมันช่างดึงดูด
จากที่หอมแก้มเพียงอย่างเดียวก็เริ่มเปลี่ยนเป็นการกดจูบหนักๆสลับแผ่วเบา
ไล่ตั้งแต่ผิวแก้มต่ำลงไปยังซอกคอขาวผ่อง
ลมหายใจร้อนๆที่ถูกผ่อนปรนออกจากปลายจมูกโด่งของคนที่เด็กกว่าทำให้ลู่หานต้องหลับตาพลางกัดปากเมื่อรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งร่าง
“อือ... เซฮุน”
เสียงหวานครางแผ่วเมื่อมืออุ่นๆของอีกฝ่ายเริ่มซุกซนแตะไปยังผิวเนื้อใต้เสื้อยืดตัวบาง
ฝ่ามือร้อนลูบไล้ตั้งแต่หน้าท้องแบนราบ เอวคอดกิ่วก่อนจะไต่สูงขึ้นมายังแผ่นอกบาง
สะกิดเข้าที่ยอดอกเบาๆแต่ก็เรียกปฏิกิริยาตอบรับจากอีกคนได้เป็นอย่างดี
“จูบหน่อยคนดี”
กระซิบเบาๆก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่เชยคางอีกคนให้เอี้ยวมาด้านหลังก่อนจะกดจูบลงไปยังกลีบปากสีแดงสดที่ลอยยั่วยวนอยู่ตรงหน้า
เซฮุนทั้งจูบทั้งไล่เลียริมฝีปากด้านนอก
ขบกัดเบาๆก่อนจะสอดแทรกลิ้นเข้าไปค้นหาความหวานที่ด้านใน
ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดหยอกเย้ากันราวกับจะไม่ยอมแพ้ซึ่งกันและกัน
ก่อนจะเป็นคนตัวเล็กที่กลั้นหายใจได้น้อยกว่าจะเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน ใบหน้าแดงปลั่งพร้อมกับดวงตาที่ปรือปรอยเพราะถูกปลุกกระตุ้นทำให้ฮอร์โมนในร่างของเด็กหนุ่มพลุ่งพล่านอย่างห้ามไม่ได้
เซฮุนขยับกายลุกขึ้นจะเคลื่อนตัวลงจากโซฟา
หากแต่อะไรที่หล่นออกจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนก็ทำให้เกิดความคิดพิเรนท์ๆขึ้นมาจนได้
“เสี่ยวลู่... เรามากินจูปาจุ้บกันดีกว่าครับ”
“เห...?”
ลู่หานชักไม่มั่นใจแล้วว่าตัวเองคิดผิดคิดถูกกันแน่ที่บังคับให้เซฮุนพกลูกอมหรือจูปาจุ้บไว้เพื่อลดอาการอยากบุหรี่
เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าอีกคนจะเริ่มใช้มันไปในทางที่ไม่ถูกต้องเสียแล้ว
“อึก... อ๊า... ฮุน... อื้อ”
เสียงหวานครางอู้อี้เพราะใบหน้าฟุบติดกับท่อนแขนที่วางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆกลางห้อง
คอมพิวเตอร์ยังถูกเปิดโปรแกรมวิดีโอให้เล่นหนังต่อไปหากแต่เจ้าของของมันนั้นกลับไม่มีกะจิตกะใจจะดู
ปลายนิ้วจิกลงกับโต๊ะด้วยความเสียวซ่าน
ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเอี้ยวมองไปด้านหลัง มองคนที่เคลื่อนตัวลงมานั่งที่พื้นแล้วเรียบร้อยและกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลังเขา
ก่อนจะต้องครางเสียงสั่นอีกครั้งเมื่อความเสียวซ่านแล่นปราดเข้าที่หัวใจ
“อื้อ...ฮุน พ...พอแล้ว” ไม่มีเสียงอะไรตอบรับกลับมานอกจากเสียงเฉอะแฉะที่ช่องทางด้านล่าง
สะโพกเล็กเกร็งแน่น
ล้าไปทั้งขาจนแทบจะทรุดลงแต่เพราะว่าโดนดึงรั้งไว้ให้ลอยเด่นอยู่กลางอากาศด้วยฝ่ามือของอีกคนลู่หานเลยต้องยอมอยู่ในสภาพนี้อย่างห้ามไม่ได้
“ซี้ด...อื้อ”
ท่าทางทรมานด้วยความเสียวซ่านของคนตรงหน้ายิ่งปลุกกระตุ้นความขี้แกล้งของเซฮุนให้หนักขึ้นไปอีก
ยิ่งได้ยินอีกคนครางสั่นพร้อมกับบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านเซฮุนก็ยิ่งอยากแกล้ง
ตาคมละออกจากช่องทางที่แสนยั่วยวนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถาม “ทำไมล่ะครับ?”
“อึก... ไม่เอา... พอแล้ว”
“พออะไรครับคนดี?”
เสแสร้งแกล้งถามเหมือนไม่เข้าใจก่อนจะไล่กดจูบไปตามแก้มก้นนุ่มของอีกคน แล้วตวัดเลียเข้าที่ช่องทางด้านหลังอีกครั้งจนคนตรงหน้าขาสั่นพั่บ
“ไม่เลีย...อึก เอาออก”
“เอาอะไรออกครับ... อันนี้เหรอ?”
ไม่ถามเปล่า จับเข้าสิ่งที่ว่าก่อนจะหมุนวนเบาๆจนได้ยินเสียงครางลั่น
“อื้อ!!”
ลู่หานอยากจะร้องไห้จริงๆให้ตายเถอะ
โอเซฮุนเป็นเด็กที่ร้ายกาจที่สุดในชีวิตที่เขารู้จักมาเลย
ตอนแรกที่เจ้าเด็กนั่นพูดถึงการกินจูปาจุ้บลู่หานไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่าการกินของเซฮุนจะพิเรนท์ขนาดนี้
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่กางเกงวอร์มขายาวพร้อมกับชั้นในถูกถอดออกพร้อมกับเสียงแกะพลาสติกที่ห่อหุ้มเจ้าลูกอมแสนหวานนั้นไว้
จูปาจุ้บถูกส่งเข้าปากของลู่หานก่อนจะถูกดึงออกเมื่อมันเคลือบไปด้วยน้ำลายจนชุ่มแล้ว
และโอเซฮุนก็จัดการกินจูปาจุ้บในแบบที่ทำให้ลู่หานนั้นแทบจะหยุดหายใจ
“ทำไมล่ะครับ... อร่อยดีออก”
สีหน้าเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจของคนรักที่เด็กกว่านั้นยามที่เอี้ยวตัวกลับไปมองนั้นมันทำให้ลู่หานสั่นสะท้ายไปทั้งกายและใจ
ก่อนจะต้องครางเสียงสั่นออกมาอีกครั้งเมื่ออีกคนละความสนใจกลับไปยังช่องทางด้านหลังที่มีแท่งพลาสติกสีขาวโผล่ออกมา
ฝ่ามือประคองสะโพกเล็กนั้นให้เชิดขึ้นสูงก่อนจะตวัดลิ้นเลียเข้าที่ปากทางเข้าเปิดอ้านิดๆด้วยเพราะมีลูกกวาดแสนหวานคาอยู่
ยิ่งลิ้นร้อนตวัดลิ้นชิมรสจูปาจุ้บมากเท่าไหร่ ลู่หานก็ยิ่งสั่นสะท้านมากขึ้นเท่านั้น
“หวานจะตาย...”
พึมพำเบาๆก่อนจะเกร็งลิ้นและจี้ลงที่ลูกกวาดสีสวยนั้นแล้วตวัดเลียอย่างรวดเร็ว
แพล่บ...
“ฮ้า... พ... พอแล้ว อึก”
เสียวสะท้านจนน้ำตาซึมออกมาแบบไม่รู้ตัว
มือน้อยๆจิกลงกับโต๊ะญี่ปุ่น พยายามสกัดกลั้นเสียงครางของตนด้วยการกัดริมฝีปากแต่มันก็ทำได้ยากนักเมื่ออีกคนจับเจ้าจูปาจุ้บตัวปัญหาหมุนวนให้มันครูดกับปากทางช่องทางด้านหลัง
เดี๋ยวดันเข้าดันออกจนวูบวาบไปทั้งกาย ไหนจะคอยใช้ทั้งปากและลิ้นเลีย
เก็บกวาดหยดหยาดน้ำทุกอย่างจนสุดท้ายลู่หานก็หมดแรงจะทรงตัว
สะโพกนิ่มทิ้งลงทับฝ่าเท้าอย่างอ่อนล้า
เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ไหวแล้วจริงๆ
เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจจับแท่งพลาสติกสีขาวนั้นก่อนจะดึงออกมา
ลูกกวาดสีน้ำตาลรสโคล่าถูกเคลือบไปด้วยทั้งหยาดน้ำหล่อลื่นและคราบน้ำลายของตน
ลู่หานพลิกกายนอนหงายพลางหอบหายใจจนแผ่นอกไหวโยก
ตากลมสวยของลูกกวางเหลือบมองเจ้าลูกอมตัวปัญหาที่อยู่ในมือของอีกคนอย่างคาดแค้น
เซฮุนที่เห็นสายตาแบบนั้นก็ได้แต่หัวเราะคิกก่อนจะเลียจูปาจุ้บอีกครั้งพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด
“หวาน...” พึมพำเบาๆ “แต่ไม่หวานเท่าตอนที่อยู่ในตัวพี่เลย”
“นายมัน... ทะลึ่ง”
บ่นอีกคนทั้งที่ยังหอบหายใจ “เหนียวไปหมดแล้ว”
“เดี๋ยวได้เหนียวกว่านี้อีกครับ”
จบประโยคนั้นจูปาจุ้บรสโคล่าก็ไร้ความหมายทันทีเมื่อคนพูดโยนมันทิ้งแล้วโถมตัวเข้าใส่ร่างบอบบางที่นอนเปลือยอยู่ด้านใต้
เซฮุนบดจูบเข้าที่กลีบปากแดงช้ำเพราะถูกขบกัดยามกลั้นเสียง
ใช้ลิ้นเลียก่อนจะขบเม้มเบาๆราวกับจะปลอบประโลม
มือทั้งสองข้างก็ไม่ได้ปล่อยให้ว่างงาน ยังคงนวดเฟ้นเค้นคลึงไปทั่วเรือนร่างนุ่มนิ่มของอีกคน
จัดการแยกขาของอีกคนให้ออกกว้างแล้วแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลาง
เข็มขัดถูกปลดออกพร้อมกับซิปกางเกงที่รูดลง
กางเกงทั้งชั้นในชั้นนอกถูกถกลงขาไว้อยู่ที่ต้นขาแกร่ง แกนกายที่พร้อมใช้งานมาตั้งแต่ยามที่หยอกล้อกับอีกคนนั้นตั้งตระหง่าน
มือข้างเดียวกันกับที่ใช้ปลดเปลืองเสื้อผ้าด้านล่างจับท่อนเนื้อนั้นไว้ก่อนจะค่อยๆกดและสอดแทรกเข้าไปในช่องทางที่ถูกตระเตรียมไว้แล้วของอีกคน
“อึก...อ่ะ เบาหน่อย”
เพราะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาสองคนจะร่วมรักกันในรอบสัปดาห์
การสอดใส่จึงเป็นไปได้ลำบากพอสมควร ร่างเล็กผ่อนลมหายใจ
พยายามผ่อนคลายและลดความเกร็งยามที่อีกคนค่อยๆดันตัวตนเข้ามา
เซฮุนกดจูบปลอบประโลมไปทั่วใบหน้า บดคลึงยอดอกสีหวานพยายามช่วยให้อีกคนรู้สึกดี และเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยดีแล้ว
สะโพกสอบก็ค่อยขยับเคลื่อนเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบ
“อืม... อ่า”
ครางออกมาอย่างพอใจเป็นที่สุดเมื่อความร้อนและการบีบกระชับจากช่องทางอุ่นนั้นมันช่างสุขสม
เซฮุนดันกายเข้าออกช้าๆเพราะไม่อยากทำให้อีกคนรู้สึกไม่ดี เริ่มต้นก็ช้าๆกันไปก่อนแล้วค่อยไปจัดหนักกันทีหลังก็ยังได้นี่หน่า
แต่ดูเหมือนเซฮุนเองก็นึกสบประมาทร่างข้างใต้มากเกินไปเหมือนกัน
มือเล็กที่เอื้อมไปคว้าเจ้าจูปาจุ้บเจ้าปัญหาได้ก็จัดการหยิบขึ้นมาก่อนจะค่อยๆใช้ลิ้นสีแดงสดของตนตวัดเลียบ้าง
ส่งผลให้คนมองอย่างเซฮุนถึงกับใจกระตุกไปชั่วครู่ ลู่หานช่างร้ายกาจ
ถึงแม้ว่าในตอนแรกที่พวกเขามีอะไรกันนั้นอีกคนจะยังบริสุทธิ์อยู่ก็ตาม
แต่เพราะระยะเวลาที่พวกเขาสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมันก็เกือบครึ่งปีได้แล้ว
ลู่หานเลยเริ่มที่จะซึมซับพฤติกรรมของอีกคนและเอามาแก้แค้นอย่างเจ็บแสบ
“อ...อร่อยจัง”
ยักคิ้วให้อีกคนก่อนจะอมจูปาจุ้บเข้าไปและดูดกลืนลูกกวาดเสียจนแก้มตอบ
ภาพที่เห็นนั้นทำความอดทนของเด็กหนุ่มนั้นหมดลงทันที
สะโพกสอบที่เคลื่อนเข้าออกช้าๆเนิบนาบในตอนแรกกลายเป็นรุนแรงและรวดเร็วแทบจะในทันที
หมอนอิงถูกหยิบมาใช้รองสะโพกของอีกคนก่อนที่ฝ่ามือแกร่งจะจับแยกวงขาให้ฉีกออกกว้างแล้วกระแทกกระทั้นสะโพกใส่หนักๆจนคนใต้ร่างครางลั่น
“อึก... อ๊ะ... อ๊า!”
“ยั่วผมเองนะลู่หาน ยั่วเอง”
กล่าวคาดโทษอีกคนทั้งๆที่ยังกระแทกกายใส่ยังไม่หยุดยั้ง ร่างน้อยๆโยกสั่นไหวไปตามแรงกระแทก
แต่ถึงอย่างนั้นลู่หานก็ไม่ยอมน้อยหน้า
เจ้าจูปาจุ้บต้นปัญหายังคงถูกไล่เลียและดูดเข้าดูดออกกลีบปากแดงๆนั้นอยู่ดีราวกับจะยั่วให้อีกคนตบะแตกยังไงยังงั้น
“ป...เปล่าสักหน่อย”
เถียงกลับเสียงอ่อนได้น่าหมั่นไส้จนเซฮุนต้องโน้มตัวลงมาดึงเจ้าลูกกวาดนั้นทิ้งก่อนจะประกบจูบลงไปที่กลีบปากอิ่ม
รสชาติหวานจากทั้งลูกกวาดและความหวานหอมที่เป็นต้นทุนเดิมของลู่หานทำให้เซฮุนนั้นมัวเมาจนแทบถอนตัวไม่ขึ้น
กว่าจะละริมฝีปากออกได้ก็ตอนที่อีกคนทุบอกว่าหายใจไม่ทันนั่นล่ะถึงได้ยอมถอยออก
“อ่ะ...อ่า”
ครางต่ำในลำคอก่อนจะเอื้อมมือลงไปช่วยรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของอีกคนที่เริ่มจะหลั่งน้ำขุ่นข้นออกมา
รูดรั้งเพียงไม่นาน
กายบางก็กระตุกเฮือกทั้งร่างและปลดปล่อยน้ำข้นเหนียวออกมาเสียจนเต็มฝ่ามือ
ช่องทางรักด้านหลังบีบกระชับถี่หนักกว่าเดิมเมื่อร่างกายไปถึงจุดสิ้นสุด
เซฮุนโหมสะโพกใส่หนักๆอีกสองสามทีก็ถอดถอนออกมา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งและดึงรั้งอีกคนให้คร่อมอยู่บริเวณหว่างขาของตน
“กินสิครับ... จูปาจุ้บของพี่น่ะ”
พยักเพยิดไปยังแก่นกายที่ยังตั้งชันและบวมเป่งเพราะยังไม่ได้ปลดปล่อย
ไม่ต้องอธิบายให้มากความลู่หานก็พอจะรู้ว่าเด็กตรงหน้าต้องการอะไร ตากวางเขวี้ยงค้อนให้กับเจ้าของจูปาจุ้บยักษ์ตรงหน้าก่อนจะขยับกายหาที่นั่งให้เหมาะสมก่อนจะอ้าอมและกลืนกินเจ้าแท่งร้อนนั้นเข้าไปแทนที่จูปาจุ้บที่โดนโยนทิ้งไปเมื่อครู่
“ซี้ด... อ่า”
ครางอย่างสุดจะกลั้นเมื่อกลีบปากนั้นทำหน้าที่ได้อย่างถึงใจ
ลู่หานตวัดลิ้นเลียถี่ๆและดูดหนักที่ส่วนปลายไม่นาน
น้ำอุ่นร้อนสีขาวก็ถูกปล่อยออกมา มันมีจำนานมากเสียจนเขาไม่สามารถรับไหว
ต้องปล่อยให้มันไหลไปปลายคาง เปียกหยกลงไปจนถึงแผ่นอกบางด้านล่าง
เสียงหอบหายใจที่เกิดขึ้นจากกิจกรรมหนักเมื่อครู่ยังคงดังให้ได้ยินทั่วห้องอพาร์ทเมนท์เล็กๆ
และก็เป็นเซฮุนที่ขยับขึ้นไปทอดกายนอนบนโซฟาก่อนจะดึงรั้งร่างเล็กของคนรักให้ขึ้นมานอนทับด้านบน
ใบหน้าหวานพร้อมแก้มที่แดงระเรื่อวางซบอยู่บนอกอย่างน่าเอ็นดู
เด็กหนุ่มใช้นิ้วมือไล่เช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบริเวณหน้าผากสวยให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะได้รอยยิ้มหวานเป็นของตอบแทน
ยกศีรษะขึ้นก่อนจะกดจูบแรงๆที่ขมับชื้นเหงื่อของอีกคนแล้วเอ่ยบอกในสิ่งที่ทำให้ลู่หานหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
“จูปาจุ้บยังละลายไม่หมดเลยนะครับพี่”
“...”
“สงสัยคืนนี้ได้กินทั้งคืนแน่เลย”
“อารมณ์ดีเนาะเพื่อนกู
เดินอมลูกอมมาตั้งแต่หน้าประตูเลย” คิมจงอินอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว
ร้อยวันพันปีโอเซฮุนเคยมาโรงเรียนด้วยอารมณ์เบิกบานขนาดนี้ที่ไหนกัน
ยิ่งวันจันทร์แบบนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
เดินอมจูปาจุ้บเข้าโรงเรียนมาพร้อมกับสีหน้าแช่มชื่นแบบนั้นน่ะ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันได้ชาร์จพลังเต็มที่แน่ๆช่วงวันหยุดที่ผ่านมา
“เรื่องของกูน่ะคิมจงอิน”
“แหม... ถามนิดถามหน่อยก็ไม่ได้”
เห็นเพื่อนกินลูกอมแล้วอยู่ๆคิมจงอินก็รู้สึกอยากกินบ้างแหะ
แบมือไปตรงหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะกวักนิ้วสองสามที
“เอาลูกอมมาแบ่งมั้ง บุหรี่กูหมด
ขอลูกอมหน่อย โอ๊ย!!
แล้วมึงจะตีกูทำไมเนี่ยเชี่ยฮุน”
ร้องลั่นเมื่อจู่ๆก็โดนฟาดเข้าที่มืออย่างแรงจนต้องดึงไปถูกับเสื้อเพื่อบรรเทาความเจ็บ
มองหน้าเพื่อนสนิทที่ยักคิ้วส่งมาให้แล้วรู้สึกอยากถีบมันชิบหายเลย แค่นี้ทำงกนะ ขอลูกอมแค่นี้ทำงกนะ
“ไปหากินที่อื่น
ลูกอมอันนี้กูกินได้คนเดียวเว้ย”
“หวงชิบหาย
เออ กูไปขอคยองซูก็ได้ แม่ง”
ก็ต้องหวงสิ...
จูปาจุ้บของเซฮุนอร่อยน้อยซะที่ไหนกันล่ะ...
เอ...
ว่าแต่วันนี้จูปาจุ้บจะตื่นไปทำงานไหวมั้ยนะ?
พอๆ จบงานกามไว้ตรงนี้ อย่าถามหาความปะติดปะต่อของเนื้อเรื่องเลยนะคะ แค่อยากเขียนเอ็นซีไม่มีอะไรมาก 55555 ขอบคุณที่อ่านค่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น